Ik vond Fiona's gevoelens heel herkenbaar. Soms is echte pijn iets wat alleen jezelf echt begrijpt, zelfs je man en moeder kunnen het niet voelen. In de eerste drie maanden van de zwangerschap had ik ernstige misselijkheid, en ik heb een paar keer overgegeven tot er alleen nog zuur water overbleef. In de maanden daarna, na tien minuten wandelen, voelde ik mijn handen tintelen en zwollen mijn benen op. In de laatste twee of drie maanden voelde mijn lichaam alsof het niet meer bij me hoorde, met rug- en buikpijn. Tijdens de twee dagen van de bevalling ervoer ik echt wat het betekent om te willen sterven; ik begreep in een oogwenk waarom sommige zwangere vrouwen zo veel pijn hebben dat ze uit het raam willen springen. Nadat ik tien centimeter ontsluiting had, hielp mijn man me bij de bevalling. Tegen het einde had ik bijna geen kracht meer, vijf artsen en hij hielpen me, en het duurde bijna twee uur voordat de baby eruit was. Mijn buik was helemaal blauw van het drukken van de artsen. Na de bevalling was het ook niet echt gemakkelijk. Op de eerste dag kon ik helemaal niet opstaan, waarschijnlijk door de verdoving, en ik kon urenlang niet plassen. Ik had twee mensen nodig om me te ondersteunen terwijl ik de pijn doorstond om op de wc te zitten, wat bijna een uur duurde. Ik moest acht keer per dag borstvoeding geven, en als mijn man er niet was, moest ik zelf rijden om de kraamverzorgster naar het ziekenhuis te brengen. Er zijn zoveel moeilijkheden die ik niet weet hoe ik moet verwoorden. Tijdens deze periode was het ook moeilijk om met crypto bezig te zijn. Elke keer als ik over projecten sprak, zeiden mensen dat ik meer moest rusten omdat ik zwanger was, maar vrouwen willen net als mannen niet achterblijven als de markt goed is. In de dagen voor de bevalling, op de eerste nacht dat STBL uitkwam, kreeg ik een inductienaald, en de verpleegster zei dat ik vroeg naar bed moest. De angst voor de bevalling vermengd met de FOMO van STBL maakte me duizelig. De volgende avond, na de bevalling, was er weer de verdoving en de uitgifte van Aster, en de vergadering over rente, ik wilde zo graag perfect handelen, maar mijn lichaam liet het niet toe. Er zijn talloze andere voorbeelden; de onderbroken slaap door het voeden maakte het moeilijk om goed na te denken en te reflecteren. Na de zwangerschap heb ik wat geluk gehad, zoals met Trump en WLFI, maar er was ook veel frustratie en chaos. Ik heb vaak stilletjes mijn tranen weggeveegd, en de hormonale schommelingen maakten me soms gek. Mijn familie en de kraamverzorgster raden aan om geen puppy in huis te hebben met een pasgeborene, en ik heb mijn hond, die ik al meer dan vijf jaar heb, bijna een maand niet gezien. Eigenlijk denk ik dat mijn liefde voor kinderen en huisdieren hetzelfde is; het is moeilijk om deze delen op te geven voor iemand anders. Dus het is redelijk om niet voorbereid te zijn, en het is ook redelijk om niet te hoeven zijn. Vrouwen verbergen vaak hun behoeften voor hun gezin en partners. Te veel van mijn vrouwelijke vrienden dwingen zichzelf om voor de liefde te vergeten dat ze pijn hebben. Ik weet niet waarom het zo is; pijn is pijn, moeilijkheid is moeilijkheid, en zeg alsjeblieft niet dat het wel meevalt! Ik vind het geweldig om dit kind te hebben, maar de pijn is ook echt. Sterk zijn is onze keuze, geen verplichting.